Polskie Style Narodowe 1890-1918

Przełom XIX i XX wieku to czas, kiedy idee modernizacyjne w sztuce łączyły się z odrodzeniem
narodowym. Występujące w wielu europejskich krajach poszukiwania stylów podkreślających ich
odrębność miały w przypadku ziem zamieszkałych przez Polaków szczególny charakter – polski styl narodowy, odwołujący się nie tylko do tradycji szlacheckiej Rzeczypospolitej Obojga Narodów,
ale przede wszystkim do sztuki ludowej – miał manifestować kulturową niezależność narodu
podzielonego między zaborców, a jednocześnie jego prawo do własnego, niepodległego państwa.

Katalog „Polskie style narodowe. 1890–1918” prezentuje pierwszy etap tych poszukiwań,
których wynikiem były stworzone przez licznych artystów koncepcje dotyczące różnych gałęzi sztuki.
W ośmiu esejach omówiono ich genezę oraz przybliżono je na przykładzie architektury, meblarstwa,
urządzania wnętrz, kaflarstwa, mody, grafiki, malarstwa czy fotografii.
Ilustrujący omawiane zagadnienia obszerny album jest podzielony tematycznie na pięć części – przedstawia koncepcję polskiego ubioru narodowego; styl zakopiański; styl huculski; przedmioty codziennego użytku, dekoracje i plakaty zaprojektowane i wykonane przez artystów i rzemieślników skupionych w Towarzystwie „Polska Sztuka Stosowana” i Warsztatach Krakowskich; druki, zdjęcia
i przedmioty związane z „Wystawą architektury i wnętrz w otoczeniu ogrodowem”
oraz VIII Światowym Kongresem Esperanto, które odbyły się w Krakowie w 1912 roku.

Publikacja towarzyszy wystawie „Polskie style narodowe. 1890–1918”, otwierającej serię
„4 x nowoczesność”, przedstawiającą różnorodne interpretacje „nowoczesności”
w czterech okresach historii Polski w XX i XXI wieku.