Wystawa „Wilno, Vilnius, Vilne 1918–1948. Jedno miasto – wiele opowieści” ukazuje to miasto w wyjątkowo skomplikowanym okresie historycznym, gdy przechodziło z rąk do rąk, a okupacje i wojny wpływały na jego strukturę społeczną, populację, architekturę i urbanistykę. Wieloczęściowa narracja pokazuje, jak artyści ówczesnego wieloetnicznego i wielokulturowego Wilna – polscy, litewscy, żydowscy, białoruscy – postrzegali swoje miasto. Wśród twórców, których dzieła zaprezentowano na ekspozycji, znajdują się Ferdynand Ruszczyc, Jan Bułhak, Ludomir Sleńdziński, Bronisław Jamontt, Michał Rouba, Jerzy Hoppen, Hanna Milewska, Józef Horyd, Hadassa Gurewicz-Grodzka, Vytautas Kairiūkštis, Władysław Strzemiński, Mojżesz Worobiejczyk (Moї Ver), Bencjon Michtom, Zbigniew Pronaszko, Vladas Drėma, Antanas Gudaitis, Juozas Mikėnas, Algirdas Petrulis, Adomas Varnas i Andrzej Wróblewski.
Wystawie towarzyszy publikacja, w której wiele opowieści o Wilnie snuje wielu autorów, oddając w 46 ilustrowanych esejach bogactwo i różnorodność podjętej tematyki. Mowa jest zatem o Wilnie w historii i historii sztuki, o walce o polskie i litewskie Wilno, o tkance miejskiej i miejscach symbolicznych, o międzywojennym Wilnie w sztuce, o tamtejszym środowisku artystycznym, o wykraczaniu artystów poza kanon neoklasycyzmu wileńskiego, wreszcie o powojennym exodusie wilnian i ich nostalgii za utraconym miastem. Książkę zamyka katalog dzieł prezentowanych na wystawie.
