W epoce renesansu popularnym sposobem uhonorowania sławnej (a nawet mniej znamienitej) postaci stało się wybicie medalu z jej podobizną. Wyróżniano tak władców, dworzan, duchownych, artystów, intelektualistów, arystokratów, kupców, urzędników... Początkowo medale wykonywano z brązu, a potem ze szlachetniejszych kruszców – srebra i złota. Na awersie umieszczano portret upamiętnianej osoby, a na odwrotnej stronie odnoszące się do niej herby, inskrypcje czy sceny symboliczne. Medale stały się niezwykle popularne zwłaszcza wśród osób prywatnych, gdyż te niewielkie dzieła sztuki mógł zamówić każdy dla każdego.
Publikacja towarzysząca wystawie „Medal prywatnie. Medale prywatne w I Rzeczypospolitej (od XVI do XVIII wieku)”, przygotowanej przez Muzeum Narodowe w Krakowie, omawia zagadnienie medali prywatnych w Polsce począwszy od panowania Zygmunta Starego, na którego dworze pojawiła się ta forma artystyczna, po czasy Stanisława Augusta Poniatowskiego, miłośnika numizmatyki i kolekcjonera.
